روزنامه آسیا- پروفسور حسن امین- از خبر درگذشت دوست دیرینم شاعر و ادیب پیشکسوت استاد عباس میرخانی بسیار اندوهگین شدم. او را از نوجوانی که به انجمن ادبی ایران به ریاست استاد محمدعلی ناصح رفتم، می شناختم. خبر در گذشت او را در حلقه دوستان فلسفه حقوق در مجمع فلاسفه ایران از همکاران دانشگاهی دکتر محمدجواد شریعت باقری و دکتر محمود عباسی که به دوست مشترکمان دکتر علی میرخانی تسلیت گفتند، شنیدم و همزمان مراتب تأسف و تأثر خود را اعلام کردم.
میرخانی شاعر خوبی بود و نمونه شعر او این غزل است که ذکر آن در آستانه بهار ۱۴۰۴ بی‌مناسبت نیست:
به نوبهار جوان می‌شود طبیعت پیر
تو نیز ای تن خاکی! جوانی از سر گیر
دم بهار چو جان می‌دهد به پیکر خاک
بدین نوید، تو هم جان تازه‌ای بپذیر
من خاطرات خوب زیادی با عباس میرخانی داشتم. متولد ۱۳۲۵ و دو سال از من بزرگتر بود. در جوانی کارمند وزارت فرهنگ و هنر در وزارت مهرداد پهلبد بود و بعد کارمند اداری فرهنگستان زبان و ادبیات در زمان ریاست صادق کیا شد.
استاد عباس میرخانی بیش از پنجاه و پنج سال در انجمن ادبی ایران چه در دوران استاد ناصح و چه در زمان مسئولیت من و نیز در چندین انجمن ادبی دیگر، مرتب شرکت می‌کرد. پس از سال‌ها که من اول بار در یکی از سفرهایم از انگلستان به ایران به یاد گذشته خواهان شرکت در انجمن‌های ادبی شدم، به همراهی دوست ایام جوانی‌ام، استاد منوچهر صدوقی سها و همین استاد میرخانی به انجمن ادبی گوهر به منزل مرحوم دکتر نصرت‌الله کاسمی وزیر مشاور کابینه منوچهر اقبال و دبیرکل حزب ملیون در خیابان سزاوار منشعب از خیابان کاخ رفتیم که سال‌ها پیش ناشر مقالات من در مجله گوهر بود و پس از فوتش مجموعه مقالات و اشعار او در دو مجلد با مقدمه من به همت برادرش فضل‌الله کاسمی چاپ شد.
فقدان این استاد ادب و عضو قدیمی انجمن ادبی ایران را به خانواده ارجمندش، اعضای انجمن ادبی ایران و قاطبه اهل شعر و ادب تسلیت می‌گویم. روانش شاد و یادش گرامی باد.
* سیدحسن امین، ریاست انجمن ادبی ایران، سوم اسفند ۱۴۰۳، تهران
دیدگاه خود را بنویسید