سیاست جنگ اوکراین به مرحلهای تازه و حساس رسیده است. نشانهها، از اولتیماتوم آمریکا تا سخنان صریح دونالد ترامپ، حکایت از آن دارد که غرب بهتدریج از رؤیای «پیروزی کامل» فاصله میگیرد و به سمت رویکردی واقعگرایانهتر حرکت میکند
صنعت غذایی یکی از بخشهای کلیدی اقتصاد ایران است که نقش مهمی در تأمین امنیت غذایی، اشتغال و کسب درآمدهای ارزی ایفا میکند. آمارها در سالهای اخیر نشاندهنده رشد چشمگیر در حجم صادرات این محصولات بوده است. با این حال، گزارشهای تحلیلی، بهویژه گزارش مرکز ملی مطالعات راهبردی کشاورزی و آب اتاق بازرگانی ایران، پرده از یک واقعیت نگرانکننده برمیدارد: این رشد کمی، با افزایش متناسب در ارزش واحد صادرات همراه نبوده است. این معضل، نشانگر یک بیماری ساختاری در تجارت خارجی صنایع غذایی ایران است که پایداری و سودآوری این بخش را تهدید میکند.
با افزایش احتمال دستیابی روسیه و اوکراین به توافق صلح، جهان در آستانه نقطه عطفی ژئوپلیتیکی قرار گرفته است؛ رخدادی که نهتنها پایان یک جنگ خونین، بلکه آغاز دورهای تازه از بازنگریهای عمیق و تجدیدنظرهای اجباری برای کشورهایی است که سالها استراتژی امنیت ملی و سیاست خارجی خود را بر اتکای تقریبا بیقید و شرط به غرب، بهویژه ایالات متحده، بنا کردهاند. اوکراین امروز، نمونهای زنده از این الگوست؛ الگویی که نتیجه آن اکنون پیش چشم جهانیان قرار دارد.
گزارش مرکز ملی مطالعات راهبردی کشاورزی و آب اتاق بازرگانی ایران نشان میدهد که با وجود رشد حجم صادرات محصولات صنایع غذایی در فاصله سالهای ۱۳۹۶ تا ۱۴۰۳، این بخش همچنان در کسب سهم بیشتر از بازارهای با ارزش افزوده بالا ناکام مانده است. دلیل اصلی این ناکامی، پایین بودن کیفیت بخش قابل توجهی از محصولات صادراتی است که موجب شده ارزش واحد صادرات تغییر محسوسی نداشته باشد.
