در پس هر داستان موفقیت کارآفرینانه، اغلب تصویری از درخشش و کامیابی دیده می‌شود، اما کمتر کسی به دره‌های عمیق رنج و کوشش‌های طاقت‌فرسایی توجه می‌کند که کارآفرین برای رسیدن به آن قله‌ها پیموده است. مسیر کارآفرینی، جاده‌ای هموار و مفروش نیست، بلکه مسیری پر از سنگلاخ‌های تردید، موانع مالی، فشارهای روحی و شب‌های بی‌خوابی است.
همه ما در آغاز سفری برای درک قدرت هوش مصنوعی هستیم. دسترسی‌ها و قابلیت‌های جدید هوش مصنوعی تحول عظیمی را دعوت به وقوع می‌کند. جدیدترین تلاش‌ها برای ارزیابی تأثیر جدید هوش مصنوعی در جهان، به جریان افتاده است.
مسلما کسانی که در مسیر بروکراسی اداری مجبور شده‌اند فعالیت خود را از طریق مجازی انجام دهند، به خوبی اذعان می‌کنند که سیستم فعالیت در بستر الکترونیک کشور هنوز با اشکالات اساسی مواجه است و انجام اقداماتی چون پرداخت پول از طریق درگاه‌های الکترونیکی یا حتی ثبت‌نام در دانشگاه‌ها و مدارس که امورات بسیار معمول هستند، گاه با اشکالاتی مواجه می‌شوند که ساعت‌ها نیازمند صرف وقت و هزینه هستند.
از خبر درگذشت دوست دیرین نازنین، دکتر عباس کی‌منش (متخلص به مشکان گیلانی)، استاد پیشکسوت دانشگاه تهران، بسیار متأثر و متألم شدم. نزدیک شصت سال او را می شناختم. آشنایی و بعد دوستی ما از انجمن ادبی ایران به ریاست استاد محمدعلی ناصح شروع شد. خود دکتر کی‌منش در زندگینامه خودنوشتی که در کتاب «سخنوران نامی معاصر ایران» تألیف سیدمحمدباقر برقعی از او چاپ شده است، از تعدادی از اعضای انجمن ایران یاد کرده است، از جمله دکتر خلیل خطیب رهبر، دکتر سیدحسن سادات ناصری، مشفق کاشانی، ادیب برومند، عبدالرفیع حقیقت، مولوی متخلص به تنها، کنی‌پور متخلص به مستی و حقیر سیدحسن امین و شادروان حسین آهی که جوان‌ترین ما بود.
