روزنامه آسیا-سکو؛ نامی ماندگار در تاریخ صنعت ساختمان کشور

همایون فدایی ـ در بیستمین نمایشگاه بین‌المللی قطعات خودرو، لوازم و مجموعه‌های خودرو تهران ۱۴۰۴، فرصتی دست داد تا با جناب آقای پورفلاح، یکی از مدیران باسابقه در این عرصه گفت‌وگویی ترتیب دهیم که در ادامه می‌خوانید:

لطفا خودتان را برای خوانندگان ما بیشتر معرفی بفرمایید؟

بنده دهه هشتاد عمرم را می‌گذرانم و رشته حقوق و مدیریت صنعتی خواندم. بیشتر فعالیتم در قبل از انقلاب و مدیریت واحد‌های صنعتی بوده و امروز از اداره آخرین واحد صنعتی من، نزدیک به 45 سال می‌گذرد. به‌طور کلی می‌توانم بگویم از قدیمی‌ترین مدیرعامل‌های واحدهای صنعتی در سطح کشور هستم. اما علاوه بر کارهای صنعتی، علاقه و عشق من، مسئولیت‌های اجتماعی هم بوده و از بنیانگذاران و عضو هیأت امناء مؤسسه خیریه «محک» هستم. همچنین در تشکل‌های مرتبط با امور اقتصادی مانند اتاق بازرگانی ایران، اتاق بازرگانی تهران و اتاق بازرگانی ایران ـ ایتالیا فعالیت دارم. همچنین رئیس کمیسیون فضای کسب‌وکار و کارآفرینی اتاق تهران هم هستم و الان نزدیک به سی سال است که به‌عنوان رئیس و نایب‌رئیس در اتاق ایران ـ ایتالیا هستم. اعتقاد دارم که ارتباطات خارجی از طریق این اتاق‌های مشترک، می‌تواند بخش زیادی از حق ما را از اقتصاد بین‌الملل بگیرد. 

نمایشگاه امسال را چگونه ارزیابی می‌کنید و در مورد نقاط قوت و ضعفش را بفرمائید؟

من به‌عنوان یک مدیر بخش اقتصادی کشور به مقوله نمایشگاه و تأثیرگذاری آن اعتقاد بسیار دارم. علی‌رغم آن‌که امروز فضای مجازی و دیجیتال توسعه پیدا کرده، ولی هنوز برگزاری نمایشگاه جایگاه خودش را دارد. چون جایی است که در آن، محصول لمس می‌شود و تولیدکننده و مصرف‌کننده در کنار هم قرار می‌گیرند و به تبادل افکار می‌پردازند. در ایران هم برپایی نمایشگاه از سال‌های قبل از انقلاب شروع شد و البته چند سالی هم دچار ضعف‌هایی بود از نظر بودجه و مکان برگزاری. به هرحال با تمام محدودیت‌های اقتصادی، مسئولان این پدیده را سرپا نگه داشتند و تا حد امکان زحمت کشیدند که کماکان فعال باشد. 

وجود تحریم‌ها هم باعث شده است که استقبال کشورهای صنعتی از تولیدات کشور ما و همچنین استقبال از نمایشگاه‌ها در ایران کم شود که امیدوارم در آینده این مشکل برطرف شود. انتظاری که من به‌عنوان یک صنعتگر دارم، این است که در نمایشگاه، بین واحد‌های بزرگ و کوچک و واحدهای دولتی و خصوصی تفاوت نگذارند. گاهی بعضی از مسئولین کشور برای بازدید می‌آیند و فقط از غرفه‌های محصولات دولتی بازدید می‌کنند. بلکه باید به واحدهای خصوصی هم که از اقصی نقاط کشور با امیدهای بسیار و با صرف زمان و هزینه بعضا از راه‌‌ دور می‌آیند، نیم‌نگاهی بیندازند. در این مورد به‌نظرم کم‌کاری می‌شود.

شما در حال حاضر چه فعالیت صنعتی انجام می‌دهید؟

آخرین واحدی که من در مدیریت آن فعال هستم، واحدی است که نزدیک به 100 سال می‌گذرد که در ایتالیا شروع به تولید پروفیل بدون استفاده از جوش به نام سکو پروفیل نموده است. ما قبل از انقلاب با خانواده سکو که بنیانگذار این سیستم در ایتالیا و دنیا بودند، شریک شدیم و تحت لیسانس آن‌ها سکوی ایران را ایجاد کردیم. فلسفه‌اش هم مشارکت در انبوه‌سازی‌ها و پروژه‌های ساختمانی بزرگ بود. کما این‌که ما با پروژه اکباتان آغاز کردیم و تا برج‌های بلندی مانند شهرک غرب، ایستگاه‌های مترو، کارخانه‌جات بزرگ مثل فولاد مبارکه، مس سرچشمه، ذوب آهن و بسیاری از مجتمع‌های مسکونی و غیرمسکونی فعالیت‌مان را ادامه دادیم. ما از معدود کارخانه‌جات دنیا در این رشته هستیم که با سه متریال گالوانیزه، upvc، آلومینیوم فعالیت می‌کنیم. سکوهای دنیا عمدتا روی گالوانیزه متمرکز هستند. زمینه تولید پی‌وی‌سی هم چند سالی بعد از انقلاب در ایران ایجاد شد. 

ما علاوه بر انبوه‌سازی‌هایی مانند مسکن مهر و پروژه‌های بزرگی مانند هتل‌ها و بیمارستان‌ها، خط تولید ساخت سازه‌های حفاظتی مثل کرکره، سایه‌بان و اسکرین اتوماتیک هم تولید کردیم که در تولید آن‌ها با کشور فرانسه به‌عنوان نماینده آن‌ها در ایران مشارکت می‌کنیم. امروز بیش از 50 واحد سکو در دنیا وجود دارد که غالبا تولید سازه‌های ساختمانی را انجام می‌دهند و معدودی لوازم اداری مثل میز و صندلی، ساعت، کتابخانه و غیره تولید می‌کنند. ما در کارخانه خودمان هم انواع پروفیل، سازه‌های ساختمانی، سازه‌های حفاظتی و هم لوازم اداری تولید می‌کنیم. 

از چند سال پیش به دنبال تحریم‌ها، احساس کردیم که نیاز است در صنعت خودروسازی، پروفیلی مثل پروفیل پراید را طراحی کنیم و بسازیم و سال‌های طولانی با شرکت «سایپا» همکاری کردیم. الان برای برندهای «کوئیک» و «ساینا» هم این پروفیل‌ها را می‌سازیم و همچنین خم‌کاری پروفیل‌های آن‌ها را عهده‌دار می‌باشیم. درواقع پروفیل اختصاصی خودرو، مربوط به درب‌های خودرو است و اصلا ارتباطی با پنجره‌های پروفیل‌ ندارد.

ما فقط روی سازه‌های ساختمانی مثل درب و پنجره و نرده و غیره متمرکز نیستیم، بلکه هر نیازی برای پروفیل مانند کارخانجات آجرسازی و انتقال برق وجود داشته باشد، ما جوابگو هستیم. ما در کارخانه، خطوط اتوماتیک پروفیل‌سازی، قالب‌سازی، تراشکاری، خط رنگ، خط شیشه دو جداره، واشرزنی و تولید قطعات پلاستیکی، خط اتوماتیک نقاشی و پخت رنگ و پرس‌های سنگین داریم. نهایتا کارخانه ما علیرغم وابسته نبودن به سرمایه‌های بزرگ و بانک‌ها، توانسته به سهم خود، نقشی مهم در تأمین برخی از نیازهای جامعه صنعتی و ساختمانی ایفا کند.

از رزومه کاری و سوابق تأسیس کارخانه بفرمایید؟

صرفه نظر از فعالیت‌های من در بخش مسئولیت‌های اجتماعی که از علاقه‌مندی‌های اساسی من است مانند مؤسسه «محک» که واقعا افتخاری بر تارک حرکت‌های انسان‌دوستانه و مردمی در ایران است، کارهای تشکلی حوزه صنعت برای من خیلی پررنگ بوده و در همین زمینه، کارخانه‌ای را با حداقل نیروی کار یعنی با 6، 7 نفر تحویل گرفتم که بعدها به تعداد پرسنلی در حدود 360 نفر رسید. در این راستا تعداد نمایندگی‌های ما در مراکز استان‌ها و شهرستان‌های بزرگ به 55 نمایندگی رسید. ولی متأسفانه این اواخر به‌دلیل کاهش فعالیت‌های ساختمانی و همچنین ورود یک‌سری درب و پنجره‌ساز زیرپله‌ای به بازار که شکل کارگاهی دارد، ناچار به کاهش نیرو شدیم. اخیرا هم به‌سمت ساخت پروفیل برای سایر صنایع مثل خودرو، کارخانجات آجرسازی، کارخانجات انتقال انرژی و... هدایت شدیم و امیدواریم با عادی شدن شرایط اقتصادی و باز شدن درهای تجارت به سمت خارج از کشور، شانس صادرات داشته باشیم و بتوانیم از تکنولوژی‌های روز دنیا برخوردار شویم. 

چه طرح‌های توسعه‌ای برای آینده دارید؟

به هر حال هر بنگاه و تشکلی اگر بخواهد درجا بزند، عقب می‌ماند و اگر خودش را بروزرسانی نکند، از جریان پیشرفت باز می‌ماند. البته ما محدودیت‌هایی به‌خاطر تحریم‌ها داریم، ولی در مجموعه سکو در جهت محصولات دانش‌بنیان حرکت می‌کنیم و از هوش مصنوعی هم بهره‌برداری می‌کنیم که بتوانیم کیفیت و تنوع تکنولوژی تولید را به سطح قابل قبول بین‌المللی برسانیم. من معتقدم که اگر تغییر مثبت نکنیم، درنهایت توقف خواهیم کرد. 

در ایران واحدهایی که عمرشان از 50 سال بیشتر باشد خیلی کم داریم و مجموعه سکو یکی از برندهایی است که در تاریخ صنعت ساختمان کشور تا امروز و انشاءالله از این به بعد می‌درخشد و حرفی برای گفتن دارد. ما با جذب نیروهای جدید، خودمان را بازسازی می‌کنیم و امیدواریم که مشکل تحریم‌ها از بین برود و بتوانیم با فراغ بال با کشورهای دنیا تبادل تکنولوژی و دانش حرفه‌ای داشته باشیم. 

اگر سخنی با مسئولین دارید، بفرمایید؟

من علیرغم این‌که مدیر متعادلی بودم، هیچ وقت حرکت‌ها یا صحبت‌های افراطی نکردم ولی خیلی مواقع به من می‌گویند که چهره منتقدی هستم و این درست است. وقتی من یک سیستم را نگاه می‌کنم، در کنار نقاط قوت، نقاط ضعفش را هم می‌بینم. خیلی‌ها از من می‌پرسند پیشنهادت برای بهبود شرایط چیست؟ نظرم این است که مشکل بزرگ ما مشکل مدیریتی است. ما اگر یک مدیر توانمند و متخصص و اهل مطالعه‌ داشته باشیم، مسلما خطاهایی را که منجر به خسارات سنگینی برای کشورمان می‌شود، شاهد نخواهیم بود. 

به‌نظر من مقوله مدیریت باید در این مملکت اصلاح شود. بارها گفتم همان‌طور که برای یک تیم ورزشی از کشورهایی مثل انگلیس، آمریکا و برزیل بازیکن می‌آوریم، هیچ ایرادی هم ندارد از بدنه مدیران کشورهای دیگر مثل سنگاپور یا هنگ‌کنگ استفاده کنیم و اجازه بدهیم آن‌ها، جوانان توانمند و باهوش ما را تربیت کنند. مقوله بعدی هم بحث شایستگی مدیران است. الان مؤسساتی ایجاد شده که در این خصوص مطالعه می‌کنند و مثلا اگر شما یک مدیر کنترل کیفیت بخواهید، چند نفر را کاندید و بررسی و معرفی می‌کنند. ولی اگر بخواهیم به‌صورت فله‌ای و خانوادگی تصمیم‌گیری و مدیریت کنیم، درب بر همان پاشنه می‌چرخد. امیدوارم در آینده مقوله مدیریت را جدی بگیریم. 

همچنین راه دادن به بخش خصوصی امیدوارم اجرایی شود که شاهد باشیم همان امکانات و فضایی که در اختیار بخش دولتی یا نیمه‌دولتی قرار می‌گیرد، به بخش خصوصی هم داده شود و عملا احساس فاصله نکنیم. به‌عنوان یک مدیر که بیش از 50 سال عمرم را در عرصه صنعت گذراندم، باید بگویم که در شرایط فعلی، صنایع کوچک و متوسط ما خیلی وضعیت مطلوبی ندارند. اگر به شهرک‌های صنعتی مراجعه کنیم، بیش از 50 درصد آن‌ها یا تعطیل هستند و یا با حداقل ظرفیت کار می‌کنند. حیف است این پتانسیل و سرمایه‌‌گذاری عظیم، اینطور بلااستفاده بماند. امیدوارم ارتباط ما با کشورهای مختلف دنیا براساس حقوق برابر و برد ـ برد مجددا برقرار شود و بتوانیم از ظرفیت‌های صادراتی و وارداتی استفاده کنیم. 

متأسفانه ما از خیلی از پارامترهای تولیدی و کیفی دنیا عقب افتادیم و امیدوارم بتوانیم این فرصت‌های از دست‌رفته را جبران کرده و نسل جدید را در کشور خودمان نگه داریم. باید بتوانیم از خروج جوانانی که هر کجای دنیا منشاء تغییر هستند، جلوگیری کنیم و نسل بعد افتخار کند که پدران و فرزندانی چون ما داشته است.

اگر مایل هستید از شخص یا ارگانی تشکر و قدردانی کنید، بفرمایید؟

اشخاص بسیاری در این راه به من کمک کردند، اعم از خانواده و پدر و مادرم که به‌شدت به اخلاق اعتقاد داشتند. من همیشه مدیونشان هستم. همچنین معلمان عزیزم از دبستان تا به امروز، که با برخی از آن‌ها هنوز ارتباط دارم و خوشبختانه سرزنده و سرحال هستند و دستبوس‌شان هستم. همچنین از کارمندانم، کارگران و مهندسین عزیزی که صمیمانه در کنار من بودند و برای تحقق اهداف و طرح‌ها یاری‌رسانم بودند، کمال تشکر، قدرشناسی و حق‌شناسی را دارم. 

من اصلا اعتقاد ندارم که به‌تنهایی می‌توانستم یک صدم این راه را بروم. در این مسیر، جامعه‌ای به من کمک کرد. رسانه‌ها هم کمک کردند تا دیدگاه‌های ما مطرح شود. من مدیون خیلی‌ها هستم. هر کسی که غلط من را گرفت یا راه درستی را به من نشان داد، آموزگار و همراه من است. تعدادشان کم نیست. معلمین و مدیر دبستان من و به‌خصوص مادر عزیزم حق زیادی به گردن من دارند. همه این عزیزان باعث شدند من سال‌ها به‌عنوان مدیر نمونه صنعت کشور برگزیده شوم و از دولت ایتالیا نشان لئوناردو را دریافت کنم که بزرگ‌ترین نشان ایتالیا است و همچنین نشان شوالیه نیز از طرف آقای ماتارلا، رئیس‌جمهور ایتالیا به من اهدا شد. در این زمینه پوششی که رسانه‌ها دادند واقعا ارزنده بود. لیکن از دولت و دولتی‌ها هیچ واکنشی دیده نشد و این در حالی‌ست که نشان لئوناردو در حد نشان نوبل ایتالیاست.

همیشه گفته‌ام که بسیار مدیون نشریاتی مانند روزنامه آسیا و مرحوم ایرج جمشیدی عزیز، روزنامه دنیای اقتصاد و جهان صنعت هستم. زنده‌یاد جمشیدی، بنیانگذار روزنامه آسیا، واقعا انسان بزرگ و فرهیخته‌ای بودند که امروز کمبود ایشان در فضای رسانه‌ای به‌شدت احساس می‌شود. همین‌طور از شما روزنامه‌نگار توانمند، جناب فدایی عزیز تشکر می‌کنم که می‌توانید ارتباط خیلی مثبتی با جامعه مولد کشور برقرار کنید. از فرزندان نازنین جناب جمشیدی هم تشکر می‌کنم که از سرمایه‌های ارزشمند جامعه رسانه‌ای کشور هستند./آسیانیوز