روزنامه آسیا- پروفسور سیدحسن امین-نوروز به زبان فارسی و فرهنگ ایرانی پیوستگی جاودانه دارد و فردوسی در شاهنامه آن را به عصر اساطیری و پادشاهی جمشید می‌رساند. زبان فارسی به گواهی و گزارش یونسکو، یکی از معدود زبان‌های کلاسیک جهان با ادبیاتی گرانسنگ است که همچنان به حیات خود ادامه می‌دهد. نه تنها کشورهای ایران، افغانستان، تاجیکستان و بخش‌هایی از هند و پاکستان به فارسی صحبت می‌کنند، بلکه زبان رسمی شبه قاره هند تا قبل از تسلط انگلیسی‌ها بر هندوستان فارسی بود.
سلاطین عثمانی به فارسی مکاتبه می‌کردند و شعر می‌نوشتند و به گزارش ابن بطوطه شعر سعدی را خنیاگران چین ترانه‌وار در بزم امیرزاده‌ای چینی بر روی دریا بر زبان داشتند. تا همین امروز هم، مسلمانان چین نماز خود را به زبان فارسی می‌خوانند و تقریبا اکثر دانشگاه‌های قدیمی جهان یک بخش زبان و ادبیات فارسی دارند.
اکنون در تتمه این یادداشت، به معرفی چند چهره پیشگام همسو با اهداف گسترش و تقویت زبان فارسی می‌پردازیم.
از نام‌آوران، عالمان، شاعران و نویسندگانی که اندیشه و تفکرشان با اهداف متعالی مشترک در جهت هم‌اندیشی و همگرایی گویشوران فارسی‌زبان و سخن‌گستران حوزه تمدنی ایران بزرگ و تقریب و تقارب مذهبی در سطح جهان همسویی و هماهنگی دارد، به نام این چهره‌ها اشاره توان کرد:
۱. سید جمال‌الدین اسدآبادی معروف به افغانی که خاستگاه او اسدآباد همدان بود.
۲. علامه محمد اقبال لاهوری که می‌گوید: ای جوانان عجم جان من و جان شما
۳. دکتر محمود افشار یزدی که موقوفات زیادی برای ترویج زبان فارسی برجای گذاشت.
ما به حقیقت در دایره‌المعارف ایرانشناسی، مجله حافظ، انجمن هم‌اندیشان ایران فرهنگی و اکنون در بنیاد جهانی سبزمنش با آرمان گسترش و ترویج فرهنگ مشترک، حرکت فرهنگی این بزرگان پیشکسوت را فارغ از برنامه‌های سیاسی زودگذر، دنبال کرده و می‌کنیم. از این منظر، برای ما مولانا جلال‌الدین اگرچه زاده بلخ و متوفای قونیه است، متعلق به همه فارسی‌زبانان است و رودکی سمرقندی، فردوسی طوسی، سعدی و حافظ شیرازی، نظامی گنجوی و... نیز خاص کشوری مشخص نیستند و به همه فارسی‌زبانان تعلق دارند.
از این جهت، نوروز اهمیت به‌سزایی در این گستره بزرگ فرهنگی دارد. من در جلد یکم شاهنامه امین، همه جشن‌های ایران باستان و در رأس آن‌ها نوروز را به نظم و نثر معرفی کردهام./آسیانیوز
دیدگاه خود را بنویسید