شاهنامه
کنسرت نمایشِ سی‌صد و ایدۀ ایران
/%DA%A9%D9%86%D8%B3%D8%B1%D8%AA-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D8%B3%DB%8C-%D8%B5%D8%AF-%D9%88-%D8%A7%DB%8C%D8%AF%D9%87%D9%94-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86کنسرت نمایش «سی‌صد» اثر سهراب پورناظری، فراتر از یک اثر هنری صرف، به مثابه رویدادی فرهنگی-اجتماعی با ابعاد گسترده قابل تحلیل است. استقبال بی‌نظیر در ایران و جوامع ایرانی خارج از کشور، ضرورت بررسی دقیق‌تر محتوای اثر و پیام‌های چندلایه نهفته در آن را آشکار می‌سازد. اما راز این استقبال چیست؟ سهراب پورناظری چه هدفی را دنبال می‌کند؟ و چگونه «ایران» به مثابه یک مفهوم، در این اثر روایت می‌شود؟
در سوگ دکتر عباس کی‌منش
/%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D9%88%DA%AF-%D8%AF%DA%A9%D8%AA%D8%B1-%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3-%DA%A9%DB%8C-%D9%85%D9%86%D8%B4از خبر درگذشت دوست دیرین نازنین، دکتر عباس کی‌منش (متخلص به مشکان گیلانی)، استاد پیشکسوت دانشگاه تهران، بسیار متأثر و متألم شدم. نزدیک شصت سال او را می شناختم. آشنایی و بعد دوستی ما از انجمن ادبی ایران به ریاست استاد محمدعلی ناصح شروع شد. خود دکتر کی‌منش در زندگینامه خودنوشتی که در کتاب «سخنوران نامی معاصر ایران» تألیف سیدمحمدباقر برقعی از او چاپ شده است، از تعدادی از اعضای انجمن ایران یاد کرده است، از جمله دکتر خلیل خطیب رهبر، دکتر سیدحسن سادات ناصری، مشفق کاشانی، ادیب برومند، عبدالرفیع حقیقت، مولوی متخلص به تنها، کنی‌پور متخلص به مستی و حقیر سیدحسن امین و شادروان حسین آهی که جوان‌ترین ما بود.
پروفسور امین در همایش بزرگداشت حکیم فردوسی در مؤسسه فرهنگی اکو عنوان کرد: شاهنامه، نامۀ شاهان نیست، بلکه به نام پهلوانان است
/%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94-%D8%B4%D8%A7%D9%87%D8%A7%D9%86-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA-%D8%A8%D9%84%DA%A9%D9%87-%D8%A8%D9%87-%D9%86%D8%A7%D9%85-%D9%BE%D9%87%D9%84%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B3%D8%AAروز ۲۸ اردیبهشت‌ماه، همایش بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی در بخش فرهنگی سازمان بین‌المللی اکو متشکل از ده کشور برگزار شد. در ابتدای این نشست دکتر سعدخان، رئیس پاکستانی مؤسسه فرهنگی اکو با زبان فارسی که به تازگی آموختن آن را آغاز نموده است، سخن گفت و میراث فردوسی را نه فقط مخصوص ایرانیان و پارسی‌گویان بلکه همه کشورهای منطقه اکو دانست و بر ضرورت توجه به شاهنامه تأکید کرد.