کمال الدین بهزاد

از محو نام جامی تا کتاب سوزاندن اعراب

/%D8%A7%D8%B2-%D9%85%D8%AD%D9%88-%D9%86%D8%A7%D9%85-%D8%AC%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D8%AA%D8%A7-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%D8%B3%D9%88%D8%B2%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%86-%D8%A7%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D8%A8

نورالدین عبدالرحمن جامی (۸۹۸-۸۲۸ هجری قمری)، به داوری استادان ما، «خاتم الشعرا» یعنی آخرین شاعر بزرگ کلاسیک و شاید برترین و بزرگترین چهره فرهنگی سده نهم هجری است. البته قرن نهم هجری برهه شکوفایی علم و ادب و فرهنگ و هنر است. چنانکه فیلسوفانی چون جلال‌الدین دوانی فیلسوف ذوق‌التآله، مورخانی چون فضل بن روزبهان خنجی، گویندگانی چون ملاحسین کاشفی، نویسندگانی چون دولتشاه سمرقندی، نقاشانی مانند کمال‌الدین بهزاد، خوشنویسانی چون سلطانعلی مشهدی، پزشکانی چون یوسفی هروی، معمارانی چون سازندگان مسجد گوهرشاد مشهد و... همه با آثار ماندگار در این قرن داشته‌ایم، اما در مقام مقایسه، شاید به لحاظ جامعیت درخشان‌ترین چهره فرهنگی قرن نهم مولانا جامی است.