فرزانه قاضی‌زاده
روزنامه آسیا-ایران‌زمین در تحولات پر فراز و فرود تاریخ چند هزار ساله‌اش، بزرگان زیادی را به خود دیده است. در تمدن قبل و بعد از اسلام، سلسله‌های ایرانی افراد برجسته‌ای را در عرصه ادب و فرهنگ و شیوه حکمرانی به ثبت رسانده است و از نگاه بسیاری کوروش کبیر و فرودسی، از مهمترین چهره‌های تاریخ ایران محسوب می شوند.
در واقع کوروش در جهان عمل حکمرانی و فردوسی در جهان سخن بی‌نظیر بودنند و برای ماندگاری فرهنگ و تمدن ایران خدمات و میراث قابل توجه‌ای بر جا گذاشته‌اند. یکی «قانون نیک» را بنا می‌کند و دیگری آن را در کلام نهادینه می‌سازد. کوروش، عدالت را در میدان فرمانروایی می‌نشاند، فردوسی همان عدالت را در میدان واژه‌ها جاودانه می‌کند. در نگاه و روایت شاعرانه پروفسور امین، کوروش و فردوسی نماد و نماینده حکومت و حکمت ایرانی هستند و این دو شخصیت ماندگار ، تعامل و گفت‌وگوی میان شمشیر و قلم تلقی می‌شوند. قدرتی که نیک است، و دانشی که نیک را حفظ می‌کند.
«قانون نیک» نزد شاعر یعنی نظامی برآمده از خرد، نه زور است و «ادب فارسی» در این ساختار، ابزار انتقال آن خرد است. در نگاه سیدحسن امین شاعر شاهنامه امین، فردوسی ادامه کوروش است؛ هر دو شخصیت‌هایی در پی نجات آدمی از جهل و بیداد معرفی می‌شوند. یکی در سنگ‌نبشته های پاسارگاد، دیگری در بیت‌های شاهنامه فرودسی تجلی پیدا کرده است و هردو شخصیت مکمل و مقوم فرهنگ ایران‌زمین محسوب می‌شوند.
در واقع روایت شاهنامه فردوسی و شاهنامه امین را می‌توان متن و گفتاری فشرده‌ای از فلسفه ایرانی دانست که ریشه‌های ایرانیت نه در خون، بلکه در نیکی قانون و ادب سخن است. از این رو عدالت در رفتار، و خرد در گفتار در فرهنگ ایرانی اهمیت مرکزی و برجسته‌ای دارد و نسل‌های امروز و فردا، همواره مدیون کوروش و فردوسی هستند./آسیانیوز
دیدگاه خود را بنویسید