در سوگ دکتر عباس کی منش

در سوگ دکتر عباس کی‌منش

/%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D9%88%DA%AF-%D8%AF%DA%A9%D8%AA%D8%B1-%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3-%DA%A9%DB%8C-%D9%85%D9%86%D8%B4

از خبر درگذشت دوست دیرین نازنین، دکتر عباس کی‌منش (متخلص به مشکان گیلانی)، استاد پیشکسوت دانشگاه تهران، بسیار متأثر و متألم شدم. نزدیک شصت سال او را می شناختم. آشنایی و بعد دوستی ما از انجمن ادبی ایران به ریاست استاد محمدعلی ناصح شروع شد. خود دکتر کی‌منش در زندگینامه خودنوشتی که در کتاب «سخنوران نامی معاصر ایران» تألیف سیدمحمدباقر برقعی از او چاپ شده است، از تعدادی از اعضای انجمن ایران یاد کرده است، از جمله دکتر خلیل خطیب رهبر، دکتر سیدحسن سادات ناصری، مشفق کاشانی، ادیب برومند، عبدالرفیع حقیقت، مولوی متخلص به تنها، کنی‌پور متخلص به مستی و حقیر سیدحسن امین و شادروان حسین آهی که جوان‌ترین ما بود.