یادی از یک پدر و پسر شاعر

یادی از یک پدر و پسر شاعر

/%DB%8C%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%DB%8C%DA%A9-%D9%BE%D8%AF%D8%B1-%D9%88-%D9%BE%D8%B3%D8%B1-%D8%B4%D8%A7%D8%B9%D8%B1

دوست دانشمند ادبدان و شاعر من استاد حسین آهی، از چهره‌های فرهنگی و ادبی ممتاز ایران، سال‌ها در رادیو و تلویزیون برنامه داشت و محتاج معرفی من نیست. او همچنین، در سال‌های اول انقلاب برای مجله کیهان فرهنگی که در آن سال‌ها مجله پربار و آبرومندی بود، مقاله می‌نوشت.‌ با وقفه نه چندان زیادی با مهاجرت معکوس من به ایران و بازگشایی انجمن ادبی ایران و تأسیس دایره‌المعارف ایرانشناسی و مخصوصا پس از استقرار ما در خیابان کاخ سابق که به آپارتمان او در همان حوالی خیلی نزدیک بود، همکار ما در دایره‌المعارف ایرانشناسی و مسئول صفحه شعر ماهنامه حافظ شد. مقالات او هم زینت‌بخش آن ماهنامه بود. بسیار هم باسواد و باکمال بود، اما مهم‌تر از سواد و مواد، این‌که در آزادگی و تواضع بی‌حد و منش اخلاقی والا هم کم نظیر بود.