امین داودی
مفهوم ایران: از شرف‌الدین بدلیسی تا آرش رئیسینژاد نقدی بر دیدگاه آرش رئیسینژاد/ از هلال شیعی تا هلال نوروزی
/%D9%85%D9%81%D9%87%D9%88%D9%85-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%D8%B1%D9%81-%D8%A7%D9%84%D8%AF%DB%8C%D9%86-%D8%A8%D8%AF%D9%84%DB%8C%D8%B3%DB%8C-%D8%AA%D8%A7-%D8%A2%D8%B1%D8%B4-%D8%B1-%D8%A6%DB%8C%D8%B3%DB%8C-%D9%86%DA%98%D8%A7%D8%AFآرش رئیسینژاد، استادیار سابق دانشگاه تهران و چهره دانشگاهی نزدیک به محمدجواد ظریف، طی سال‌های اخیر به عنوان یک دانشگاهی جوان و تحصیل‌کرده در غرب، با ارائه‌ی منظری نو، از طریق رسانه‌های همسو با قدرت، به جامعه معرفی شده است. با این حال، به نظر می‌رسد در مبانی نظری، تفاوت چشمگیری با نسل پیشین دانشگاهیان ایران در دهه‌های اخیر نداشته باشد. این یادداشت با رویکردی انتقادی، یکی از دیدگاه‌های رئیسینژاد در باب «هویت ایرانی» را، با اتکا به تحلیل کتاب «شرفنامه» اثر مورخ برجسته‌ی کُرد ایرانی، شرف‌الدین بدلیسی، مورد بررسی قرار می‌دهد
نقد فیلم پیر پسر
/post-%D8%AC%D8%AF%D8%A7%D9%84-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D9%86%D8%AA%D9%82%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%AC%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%B1%D9%88%D8%B4%D9%86%D9%81%DA%A9%D8%B1%DB%8Cامین داودیاکتای براهنی، فرزند رضا براهنی با فیلم «پیرپسر» توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. این فیلم، با فرم هنری و جذابیت‌های سینمایی‌اش، یکی از آثار قابل‌توجه سال‌های اخیر سینمای ایران به‌شمار می‌رود و نقد و بررسی آن را به چالشی دلنشین و البته با رویکردی روشنفکرانه و تاریخی بدل می‌سازد. «پیرپسر» در ژانر درام و با مدت زمان بیش از سه ساعت، مخاطب را درگیر داستانی متفاوت و عمیق می‌کند که پیش‌بینی می‌شود در آینده نیز مورد بحث و تحلیل قرار گیرد. بازی چشمگیر و ماندگار حسن پورشیرازی در نقش غلام باستانی نیز تحسین همگان را برانگیخته و بدون شک، یکی از نقاط قوت اصلی فیلم محسوب می‌شود که به جذابیت آن افزوده است.
کنسرت نمایشِ سی‌صد و ایدۀ ایران
/%DA%A9%D9%86%D8%B3%D8%B1%D8%AA-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D8%B3%DB%8C-%D8%B5%D8%AF-%D9%88-%D8%A7%DB%8C%D8%AF%D9%87%D9%94-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86کنسرت نمایش «سی‌صد» اثر سهراب پورناظری، فراتر از یک اثر هنری صرف، به مثابه رویدادی فرهنگی-اجتماعی با ابعاد گسترده قابل تحلیل است. استقبال بی‌نظیر در ایران و جوامع ایرانی خارج از کشور، ضرورت بررسی دقیق‌تر محتوای اثر و پیام‌های چندلایه نهفته در آن را آشکار می‌سازد. اما راز این استقبال چیست؟ سهراب پورناظری چه هدفی را دنبال می‌کند؟ و چگونه «ایران» به مثابه یک مفهوم، در این اثر روایت می‌شود؟