از همان نخستین روزهای جنگ غزه چندان پنهان نبود که این بار معادله‌ای تازه در حال شکل‌گیری است؛ نه فقط به‌خاطر شدت بی‌سابقه خشونت‌ها و ابعاد هولناک فاجعه انسانی، بلکه به دلیل خیزش وجدان جهانی. میلیون‌ها نفر در خیابان‌های شهرهای مختلف گرد آمدند و با فریادهایشان آنچه را «نسل‌کشی در غزه» می‌نامیدند، محکوم کردند. انتشار سریع تصاویر کودکان جان‌باخته، بیمارستان‌های ویران و خانواده‌های آواره در شبکه‌های اجتماعی، وجدان جهانی را به لرزه درآورد و روایت رسمی قدرت‌های بزرگ را به حاشیه راند.
نشست مشترک وزیران شورای همکاری خلیج‌فارس و اتحادیه اروپا در کویت را نمی‌توان صرفا یک دیدار دیپلماتیک عادی ارزیابی کرد. این رویداد، در واقع، آغاز شکل‌گیری یک پیمان راهبردی نوین تحت عنوان «ائتلاف انرژی ـ امنیت» بود. در این شراکت تازه، کشورهای عربی با استفاده از اهرم قدرتمند انرژی به میدان آمده و اروپا بهای این مشارکت را با همسویی سیاسی، امنیتی و ژئوپلیتیک پرداخت می‌کند. بیانیه پایانی این نشست که ایران را کانون توجه خود قرار داده، را می‌توان «سند تأسیس» این پیمان جدید دانست.
بحران‌های کشور در زمینه تأمین آب، گاز، برق و همچنین مشکلات حمل و نقل، تأثیرات عمیق و چندجانبه‌ای بر صنعت غذای ایران گذاشته و هزینه‌های سربار قابل توجهی را به این صنعت تحمیل کرده است. این چالش‌ها در مجموع به کاهش تولید، افزایش قیمت تمام شده محصولات، کاهش کیفیت و حتی به خطر افتادن امنیت غذایی منجر می‌شوند.
نورالدین عبدالرحمن جامی (۸۹۸-۸۲۸ هجری قمری)، به داوری استادان ما، «خاتم الشعرا» یعنی آخرین شاعر بزرگ کلاسیک و شاید برترین و بزرگترین چهره فرهنگی سده نهم هجری است. البته قرن نهم هجری برهه شکوفایی علم و ادب و فرهنگ و هنر است. چنانکه فیلسوفانی چون جلال‌الدین دوانی فیلسوف ذوق‌التآله، مورخانی چون فضل بن روزبهان خنجی، گویندگانی چون ملاحسین کاشفی، نویسندگانی چون دولتشاه سمرقندی، نقاشانی مانند کمال‌الدین بهزاد، خوشنویسانی چون سلطانعلی مشهدی، پزشکانی چون یوسفی هروی، معمارانی چون سازندگان مسجد گوهرشاد مشهد و... همه با آثار ماندگار در این قرن داشته‌ایم، اما در مقام مقایسه، شاید به لحاظ جامعیت درخشان‌ترین چهره فرهنگی قرن نهم مولانا جامی است.
