از انقلاب مشروطیت تا امروز، عقلای قوم بر این حقیقت انگشت نهاده‌اند که از لوازم و ملزومات یک حکمرانی خوب، آزادی تشکل سیاسی و داشتن احزاب قوی است که در موارد نارضایتی مردم از حاکمیت و دولت مستقر، به‌عنوان دولت سایه یا اپوزیسیون و بدیل جایگزین باتجربه آماده به خدمت، بتوانند به نمایندگی اکثریت و بر اساس انتخاب مردم بین دو گزینه آلترناتیو با انتخابات آزاد و دموکراتیک، کشور را مدیریت و خواسته‌های اکثریت رأی‌دهندگان را برآورده کنند.
از همان نخستین روزهای جنگ غزه چندان پنهان نبود که این بار معادله‌ای تازه در حال شکل‌گیری است؛ نه فقط به‌خاطر شدت بی‌سابقه خشونت‌ها و ابعاد هولناک فاجعه انسانی، بلکه به دلیل خیزش وجدان جهانی. میلیون‌ها نفر در خیابان‌های شهرهای مختلف گرد آمدند و با فریادهایشان آنچه را «نسل‌کشی در غزه» می‌نامیدند، محکوم کردند. انتشار سریع تصاویر کودکان جان‌باخته، بیمارستان‌های ویران و خانواده‌های آواره در شبکه‌های اجتماعی، وجدان جهانی را به لرزه درآورد و روایت رسمی قدرت‌های بزرگ را به حاشیه راند.
نشست مشترک وزیران شورای همکاری خلیج‌فارس و اتحادیه اروپا در کویت را نمی‌توان صرفا یک دیدار دیپلماتیک عادی ارزیابی کرد. این رویداد، در واقع، آغاز شکل‌گیری یک پیمان راهبردی نوین تحت عنوان «ائتلاف انرژی ـ امنیت» بود. در این شراکت تازه، کشورهای عربی با استفاده از اهرم قدرتمند انرژی به میدان آمده و اروپا بهای این مشارکت را با همسویی سیاسی، امنیتی و ژئوپلیتیک پرداخت می‌کند. بیانیه پایانی این نشست که ایران را کانون توجه خود قرار داده، را می‌توان «سند تأسیس» این پیمان جدید دانست.
بحران‌های کشور در زمینه تأمین آب، گاز، برق و همچنین مشکلات حمل و نقل، تأثیرات عمیق و چندجانبه‌ای بر صنعت غذای ایران گذاشته و هزینه‌های سربار قابل توجهی را به این صنعت تحمیل کرده است. این چالش‌ها در مجموع به کاهش تولید، افزایش قیمت تمام شده محصولات، کاهش کیفیت و حتی به خطر افتادن امنیت غذایی منجر می‌شوند.
